Wilkołak, spotkanie, Kaszuby 1946 rok. Zapiski "Jana Kowalskiego".

 Notka 161. 

Relacja sędziwej staruszki...

   Szłam do sąsiedniej miejscowości,żeby to rodzinę dokładniej mówiąc ciotkę odwiedzić.Niedaleko to było ale poszłam na skróty przez pola,była ładna ciepła pogoda więc i myśli miałam wesołe.Tak idąc przez pola minęłam jeden zagajnik i znów pola, daleko gdzieś słońce zachodziło,potem kolejny zagajnik, potem znów pola, taka przeplatanka jak to u nas jest, lasy sosnowe bo ziemia licha i tylko to dobrze rośnie,ostatni kawałek drogi wiódł przez las,różne tam były drzewa i liściaste i iglaki przeróżne rosły chaszcze krzaki różnorodność duża;

   Zmierzchać się zaczęło więc w tym gęstym lesie półmrok już panował, zbliżałam się powoli do ciemnej ściany lasu.

  Kiedy nagle na piaszczystą drogę wyszła bardzo wysoka postać, stanęła i patrzała mi prosto w oczy jej wzrok czy może szok jaki przeżyłam rzucił mnie na ziemię, nie czułam bólu tylko strach który uniemożliwiał jakikolwiek działanie. Patrzałam się na postać, wysoka, cała owłosiona w długim burym płaszczu, to co spowodowało mój paraliż to był widok głowy tej postaci, pysk wilka, cała ta postać wyglądała jak wilk, tylko była dwa albo trzy razy większa stała na dwóch tylnych łapach i ten straszna głowa wilka zamiast ludzkiej, to nie była maska ani przebranie, słyszałam odgłosy dzikiego zwierzęcia, sapanie warczenie parskanie pomrukiwanie, wszystko potęgowało strach, leżałam na drodze, świat jakby nie istniał, byłam tylko ja i ta postać, nie wiem ile to trwało, ale w pewnym momencie ocknęłam się i rzuciłam do ucieczki, przewracając się i co chwilę upadając,ciągle odwracając się i patrząc z wielką trwogą na tę postać, przebiegłam już bardzo długi kawał drogi a mimo to postać stała na swoim miejscu, wyraźnie nawet z daleka ciemny kontur postaci odrysowywał się na jasno żółtej piaskowej drodze, czułam że w każdej chwili nawet z takiej odległości to coś niewiele się wysilając mogłoby mnie dopaść i rozszarpać, ale tego nie robiło, więc nie byłam celem tego ''spotkania''. Ledwo żywa ze strachu i mocno obtłuczona (upadałam co kilka metrów,uciekając jak najdalej od tego czegoś) wróciłam do domu. Nikomu nie opowiedziałam co mnie spotkało bo i tak nikt by mi nie uwierzył, rodzinie powiedziałam że uciekałam przed bezpańskim psem,musiałam wyjaśnić jakoś poharatane ubranie potłuczone kolana i zadrapania na nogach.

Dopisek "Jana Kowalskiego":

Była to osoba wiarygodna i nie opowiadała tego chętnie,mówiła całkiem poważnie,i była przy zdrowych zmysłach,nie brała żadnych silnych leków działających na psychikę itp.